Գևորգ Հարությունյան

Գևորգ Հարությունի Հարությունյան, ծածկանունը՝ ''Զինգեր'', ''Պապաշա'', (), հայ բոլշևիկ պրոֆեսիոնալ հեղափոխական։

Հեղափոխական գործունեության մեջ ներգրավվել է 1908 թվականից։ 1908-1916 թվականներին աշխատանքի բերումով շրջագայել է Ղազախ-Իջևան-Կրասնոսելսկ շրջաններում, կատարել կուսակցության գավառային (Ղազախի) կոմիտեի հանձնարարությունները։ 1916 թվականին Ստեփան Շահումյանի, Ա. Ջափարիձեի, Բագրատ Բորյանի ցուցումներով քարոզչական գործունեություն է տարել Բաքվի նավթահանքերի բանվորների շրջանում։ 1917-1918 թվականներին, որպես պարտիզանական ջոկատների ղեկավար, գործուն մասնակցություն է ցուցաբերել Շամախու և Նուխու կռիվներին։ Բաքվի կոմունայի մարտերում եղել է կարմիր գվարդիական հեծելազորային էսկադրոնի հրամանատարը։ Կոմունայի տապալումից հետո անցել է Հայաստան և ընդհատակյա քարոզչություն տարել Իջևանի և հարևան շրջանների աշխատավորության շրջանում։ 1920 թվականների ապրիլին ձերբակալվել և մեկուսացվել է Երևանի բանտում։ Ռուսական 11-րդ կարմիր բանակի կողմից Հայաստանը գրավելուց և երկրում խորհրդային կարգերի հաստատումից հետո նշանակվել է Ղուրդուղուլիի (հետագայում՝ Հոկտեմբերյանի) շրջկոմի առաջին քարտուղար և արտակարգ լիազոր։

Սպանվել է 1921 թվականի Փետրվարյան ապստամբության ժամանակ։ Տրամադրված է Վիքիպեդիայի կողմից